เมืองเดียวกันแท้ ๆ แต่ทำไมฐานะของพวกเราถึงห่างกันเหลือเกิน
หากพูดถึงทีมกีฬาที่มีอยู่ทั่วทุกมุมโลกแล้วละก็ เราเชื่อว่าหนึ่งในวิธีการสื่อสารเพื่อดึงเอาแฟน ๆ เข้ามามีปฏิสัมพันธ์กับสโมสรเหล่านั้น สิ่งที่ง่ายที่สุดนั้นก็คือ การกระทำ หรือ แสดงสัญลักษณ์อะไรสักอย่างเพื่อเป็นการบ่งบอกให้เห็นว่าทีม ๆ นี้คือทีมประจำท้องถิ่นนั่นเอง และแน่นอนว่าบรรดาเหล่าทีมต่างๆ ที่อยู่ในอเมริกันเกม ก็เช่นกัน เพราะพวกเขาก็มีแนวคิดไม่ต่างกัน แต่สำหรับอเมริกานั้นสิ่งที่ดูจะเกินเบอร์ไปกว่าประเทศอื่น ๆ ไปสักหน่อยนั่นก็คือความคลั่งไคล้ของแฟน ๆ ที่บอกเลยว่าบางคนก็รักทีมรักของตัวเองมากกว่าเมียซะอีก แถมส่วนใหญ่แล้วสำหรับทีมในอเมริกาจะมีการตั้งทีมที่เอกลักษณ์เฉพาะเมืองเพียงประเภทกีฬาเดียวเท่านั้น แต่ทว่ามันก็ไม่ใช่เสมอไป เพราะว่าในกีฬาอย่างบาสเกตบอลที่มีทั้งหมด 30 ทีมกลับมี 2 ทีมที่มาจากเมืองเดียวกัน นั่นก็คือ เมืองอย่าง ลอสแอนเจลิส ที่มีทีมบาสชั้นนำอยู่ในเมืองเดียวกันแถมทั้งคู่ยังใช้สนามเหย้าทีมเดียวกันอีกด้วย โดย 2 ทีมนั้นก็คือทีมอย่าง แอลเอ เลเกอร์ส” และ ลอสแอนเจลิส คลิปเปอร์ส แต่เพราะการมี 2 ทีมนี้เองที่ทำให้แฟน ๆ ถูกแบ่งออกเป็น 2 ขั้ว ซึ่งทำไมเหตุผลอะไรที่ทำให้ทั้ง 2 นี้ได้กลายเป็น 2 ขั้วตรงข้ามกันขนาดนี้ เรามาหาเหตุผลไปด้วกัน สำหรับใครที่ยังไม่รู้ เราขอแนะนำก่อนว่า ลอสแอนเจลิส หรือ […]
ปรากฏการณ์ม้านอกสายตา กับคู่ชิงที่ทำให้เห็นว่าการสร้างก็มีความหมาย
เส้นทางของทุกการแข่งขันปลายทางของมันล้วนมีอยู่เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ กาหาผู้ชนะ และนแนอนว่าบางทีการจะเป็นผู้ชนะก็ไม่ได้มากันแบบง่าย ๆ โดยเฉพาะการแข่งขันบาสเกตบอล NBA สำหรับใครที่บาสเกตบอลมาก็คงจะรู้กันดีว่าเส้นทางกว่าที่จะแชมป์ของแต่ละทีมนั้นไม่ได้ง่ายเลย เพราะว่าพวกเขาต้องทำผลงานให้ดีที่สุดในฤดูกาลปกติ เพื่อที่จะได้ลุ้นเข้ามารอบเพลย์ ออฟ เพื่อแข่งขันหาแชมป์ที่เป็นการดวลกันของสายตะวันตก และ สายตะวันออก แถมเกมการแข่งขันที่พวกเขาต้องเจอกันยังเป็นเกมการแข่งขันแบบที่ต้องชนะ 4 ใน 7 เกมอีกด้วย และแน่นอนละว่าง บรรดาเหล่าทีมใหญ่ ๆ ที่มีประวัติศาสตร์ของทีมมาอย่างยาวนานย่อมกลายเป็นที่จับตามองมากกว่า แต่ทว่าบางทีม้านอกสายตาเหล่านั้นก็อาจที่จะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ได้เช่นกัน เหมือนกับคู่ชิงในปี 2021 ซึ่งเป็นการเจอกันของ 2 ทีมที่หลาย ๆ คนไม่คาดคิด นั่นก็คือ ฟีนิกซ์ ซันส์ และ มิวลกี้ บัคส์ หากใครที่ไม่ค่อยได้ติดตามกีฬาอย่างบาสเกตบอล NBA สักเท่า แค่เราเกริ่นชื่อของ 2 ทีมนี้ไป ก็อาจจะทำให้หลาย ๆ คนถึงกับ งง ว่า 2 ทีมนี้มันคืออะไรแล้วใช่ไหมละ เพราะว่าทั้ง ฟีนิกซ์ ซันส์ และ มิวลกี้ บัคส์ […]
เจ็บกี่ครั้งก็ยังไม่ตาย กับเรื่องราวของผู้ที่อกหักกับการคว้าแชมป์มาหลายครั้ง
จุดหมายปลายทางการแข่งขันของนักกีฬาหลาย ๆ คนนั้นก็คือชัยชนะ และสิ่งที่จะสามารถตอบแทนความพยายาม รวมถึงเหล่าชัยชนะของพวกเขาได้นั้นก็คือ เป้าหมายที่เรียกว่า การคว้าแชมป์ แต่ทว่าการที่จะได้มาซึ่งถ้วยแชมป์ และ ฐานะแชมเปี้ยนนั้นมันกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เนื่องจกการแข่งขันที่เป็นการวัดแชมป์นั้นมันเกิดจาก 2 ทีมที่สามารถทำผลงานได้ดีที่สุดมาเจอกันนั่นเอง และแน่นอว่าเมื่อมีใครคนหนึ่งสมหวัง มันก็ย่อมตามมาด้วยความผิดหวังของอีกทีมหนึ่ง แต่ถ้าเกิดผิดหวังครั้งเดียวมันกคงจะไม่เป็นไร แต่อย่างที่เราบอกไปนั่นแหละว่าการคว้าแชมป์มันไม่ง่าย เลยทำให้มีหลาย ๆ ครั้งที่ผู้เล่นคนเดิมมักจะต้องผิดหวังอยู่ซ้ำซากเรื่อยไป ดังนั้นในวันนี้เราจึงจะมาขอพาทุก ๆ ไปรับชมกันว่า ใน NBA นี้มีนักบาสคนไหนบ้างที่ผิดหวังซ้ำซากกับการคว้าแชมป์อยู่ตลอด แต่ก่อนที่จะไปเริ่มอ่านบทความนี้ เราเคยมีการเล่าเรื่องราวของนักบาสจำนวนหนึ่งที่ผิดหวังเรื่องการคว้าแชมป์แบบนี้มาก่อนแล้ว โดยคุณสามารถกลับไปอ่านย้อนในบทความดังกล่าวในเว็บเราได้ ส่วนในครั้งนี้จะมีนักบาสคนไหนที่ผิดหวังแล้ว ผิดหวังเล่าบ้าง เอาเป็นว่าเราไปเริ่มชมกันเลย คีธ อีริคสัน คีธ อีริคสัน เป็นอีกหนึ่งนักบาสเกตบอลี่เคยคว้าแชมป์กับ แอลเอ เลเกอร์ส ร่วมกับ วิลท์ แชมเบอร์เลน ในปี 1972 โดยเขาคนนี้ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมืออีกคนที่ต้องเจอกับควมผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก โดยเขาสามารถพาทีมบุกทะลวงเข้าไปสู่รอบชิงชนะเลิศได้ถึง 4 ครั้ง โดย 3 ครั้งแรกนั้นเกิดขึ้นในสมัยทีเขาอยู่กับ เลเกอร์ส ก่อนที่เขาจะย้ายมาสู่ทีม ฟีนิกซ์ ซันส์ […]
คดีฆาตกรรมที่ทำให้จอร์แดนใจสลายจนต้องลาจาก NBA
คำว่าจีรังไม่ใช่คำที่จะใช้ได้ตลอดไปในหลาย ๆ สถานการณ์ เพราะทุกอย่างย่อมมีจุดสิ้นสุด ซึ่งในวงการกีฬาเองก็เช่นกัน เพราะว่าบรรดาเหล่าผู้เล่นเองก็ย่อมมีจุดสิ้นสุดของเส้นทางของพวกเขาเอง ซึ่งแต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่มีเหตุผลต่างกันไป โดยบางคนก็อาจจะเลิกเล่นเพราะมีอาการบาดเจ็บรบกวนจนไม่สามารถกลับมาเล่นได้เหมือนเดิมอีก หรือ บางคนก็อาจจะเลิกเล่นเพราะอายุที่เยอะขึ้น จนทำให้ร่างกายของเขาเริ่มไม่ไหว แต่ก็ยังมีอีกหลาก ๆ คนที่ตัดสินใจเลิกเล่นในขณะที่ฟอร์มของตัวเองนั้นพุ่งขึ้นไปถึงขีดสุด ซึ่งหนึ่งในคนที่เลิกเล่นในช่วงเวลาดังกล่าวและกลายเป็นคนที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุดในโลกของกีฬานั่นก็คือ ไมเคิล จอร์แดน ซึ่งเขาคนนี้ได้ประกาศการเลิกเล่นในวันที่ 6 ตุลาคม 1993 ซึ่งมันค่อนข้างที่จะเป็นอะไรที่ชวนตะลึงอย่างมากเลยทีเดียว ซึ่งหากถามว่าทำไมการประกาศเลิกเล่นของไมเคิล จอร์แดนในครั้งหนั้นถึงทำให้ทุกคนตึง นั่นก็เพราะว่า ตัวของ จอร์แดนในช่วงนั้นกำลังอยู่ในขาขึ้นแบบสุดขีด เพราะว่าเขาคนนี้เพิ่งทางทีมชาติอเมริกาชุดดรีมทีม ไปคว้าเหรียญทองในกีฬาโอลิมปิที่สเปนมาหมาด ๆ แถมในเกมลีกเขาคนนี้ก็สามารถที่คว้าแชมป์กับทีมได้ติดต่อกันถึง 3 สมัยเลยอีกด้ว ซึ่งทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเพียงวัย 30 ปีเท่านั้น ซึ่งการเลิกเล่นในครั้งนี้เองที่มันได้ทำให้หลาย ๆ คนเกิดการตั้งคำถามว่า เพราะอะไรกัน ทำไมตัวของไมเคิล จอร์แดนถึงเล่นเล่นเร็วขนาดนี้ มันเลยทำให้บรรดาเหล่าสื่อต่าง ๆ เริ่มให้ความสนใจ และ เริ่มขุดถึงเรื่องราวสาเหตุของการเลิกเล่นในครั้งนี้กันอย่างมากมาย แม้ว่าตัวของจอร์แดนจะออกมาพูดอย่างชัดเจนแล้วก็ตามว่า เขาคนนี้หมดความท้าทายในสายอาชีพนี้แล้ว ซึ่งแคคำพูดแค่นี้มันก็ยังไม่สามารถทำให้นักข่าวหลาย ๆ คนเชื่อเช่นนั้นได้หรอก โดยสื่อหลาย ๆ เจ้าต่างก็ปักใจเชื่อว่าสาเหตที่ทำให้ตัวของไมเคิล […]
รอยสัก และ ที่มาของเบอร์เสื้อ ซุปเปอร์สตาร์แห่ง NBA เควิน ดูแรนท์
หากหลาย ๆ คนติดตามวงการ NBA มาอย่างยาวนานแล้วละก็ ทุกคน ๆ ก็น่าจะรู้ดีว่าบรรดาเหล่าซุปเปอร์สตาร์แต่ละคนในวงการนั้นมีรายได้ค่อนข้างทีจะมหาศาลตามชื่อเสียงในวงการของพวกเขา แต่ทว่าลึก ๆ แล้วบรรดาเหล่านักบาสคนดังที่เราได้เห็นกันนั้นแท้จริงแล้วตัวของพวกเขาก็ไม่ได้เกิดมาบนกองเงิน กองทองตั้งแต่แรก แถมบางคนยังเรียกได้ว่าเกิดมาในฐานที่ยากจนด้วยซ้ำ ซึ่งชายที่มีชื่อว่า เควิน ดูแรนท์ เองก็เป็นหนึ่งในคนที่ไม่ได้เกิดมาบนกองเงิน กองทองตั้งแต่แรกเช่นกัน โดยตัวของ เควิน ดูแรนท์ เกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะแตกแยก เนื่องจากคุณพ่อของเขาทิ้งไปตั้งแต่วัยเด็ก ทำให้คุณแม่ของเขาต้องเลี้ยงดูลูกทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นหาเงิน หาอาหาร และแม่ของเขาก็ได้บอกว่ากีฬานี่แหละที่จะเป็นสิ่งที่ช่วยกู้วิกิฤตในครอบครัว จึงทำให้ในสมัยนั้นแม่ของ เควิน ดูแรนท์ ได้พาเขาตอลนไปตามสนามบาสต่าง ๆ เพื่อให้ตัวหนูน้อยคนนั้นได้ฝึกฝนทักษะด้านกีฬาบาส ซึ่งแน่นอนว่าแม้มันจะสนุกแต่ทว่าพอมันกลายมาเป็นเรื่องจริงจัง ตัวของ เควิน ดูแรนท์ เองก็ได้เรื่อเหนื่อยล้ากันการซ้อม แต่ถึงแบบนั้นเมื่อเขามองไปที่คุณแม่ เขาก็ระลึกไว้เสมอว่าตัวของแม่นั้นเหนื่อยมากยิ่งกว่าเขา มันจึงทำให้ตัวของ เควิน ดูแรนท์ สู้ฝึกซ้อมต่อไป ซึ่งตัวของคุณแม่ของ เควิน ดูแรนท์ ได้ออกเดินทางไปกับตัว เคดี ในทุก ๆ แถมเท่านั้นยังเพราะพอว่าเมื่อถึงเวลากลางคืน แม่ของเขาก็จะใช้เวลาว่างในการไปทำงานในไปรษณีย์ที่วอชิงตัว เพื่อหารายได้เสริม รวมถึงยังเป็นทุนต่อยอดให้กับการเล่นบาส ของเจ้าลูกชายคนนี้อีกด้วย […]
นี่คืออาจาร์ยของเหล่ามือ 3 แต้ม เรจจี้ มิลเลอร์
ชีวิตมนุษย์ของคนนั้นไม่สามารถที่จะเลือกเกิดได้ เพราะบางคนก็เกิดมาในบ้านที่มีฐานะร่ำรวย แต่บางคนก็เกิดมาฐานะครอบครัวที่ยากจน แต่ที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นนั่นก็คือ คนบางคนก็เกิดมาด้วยความไม่สมประกอบ แต่ใครจะไปคิดกันละว่าที่คนไม่สมประกอบคนนั้นจะก้าวมาจนถึงจุด ๆ หนึ่ง ที่ทำให้กลายเป็นสัญลักษณ์ของทีมดังอย่าง อินเดียน่า เพเซอร์ โดยชายผู้ที่ไม่สมประกอบคนนั้น เขาก็คือชายผู้เป็นเจ้าของฉายาอย่าง มิลเลอร์ไทม์ หรือ เรจจี้ มิลเลอร์ นั่นเอง เรจจี้ มิลเลอร์ นั้นถือได้ว่าเป็นเด็กอีกหนึ่งคนที่เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง โดยสมาชิกครอบครัวของเขาส่วนใหญ่ล้วนแล้วเป็นนักกีฬาอาชีพกันเกือบทั้งนั้น ซึ่งตัวเขาเองก็ถูกคุณพ่อปลูกฝังให้รักการเล่นกีฬามาตลอด แต่ทว่าโชคชะตามันกลับเล่นตลกกับตัวของเขา เนื่องจากในสมัยเด็ก ๆ นั้น ตัวของ เรจจี้ มิลเลอร์ มีความผิดปกติบริเวณสะโพกจนทำให้ตัวของเขาไม่สามารถที่จะเดินได้ด้วยตัวเอง แม้ว่าตัวของ เรจจี้ มิลเลอร์ จะพอมีฐานะในการซื้ออุปกรณ์สำหรับช่วยเดินก็ตามที แต่ทว่าด้วยความเป็นเด็กและรายล้อมไปด้วยญาติพี่น้องที่เล่นกีฬากันอย่างสนุกสนาน มันทำให้ตัวของเขารู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมากที่เขาไม่อาจจะออกไปเล่นกีฬาสนุก ๆ กับคนรอบตัวของเขาได้ แต่ถึงเขาจะมีความน้อยใจขนาดไหนก็ตาม พี่สาวของเขาอย่าง เชอรีล ก็ยังไม่เคยห่างเขาไปไหน แถมเธอยังคอยหาสิ่งน่าสนใจมาให้ตัวจอง เรจจี้ อยู่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง 2 พี่น้องคู่นี้ก็ได้เจอสิ่งที่ที่น่าสนใจเหมือนกันนั่นก็คือ บาสเกตบอล แม้ว่าพี่สาวของ เรจจี้ มิลเลอร์ จะไม่ได้ชวนเขาออกไปลงสนามก็ตามที แต่ทว่าเธอก็ยังคงนำเทปการแข่งขัน […]
พัฒนาการของผู้เล่นยุโรปที่เข้ามาอวดโฉมในเวที NBA จนลบภาพของคนไม่เก่งจริง
หากให้เราพูดถึงลีกบาสที่แข็งแกร่งและดูสนุกที่สุดในโลกใบนี้แล้วละก็ เราเชื่อว่าคงไม่มีคำตอบใด ๆ อื่นนอกจากคำว่าลีก NBA นั่นเอง เพราะในลีกนี้ถือได้ว่าเป็นลีกที่ได้รวบรวมเอาบรรดาเหล่าผู้แข็งแกร่งมาโชว์ฝีไม้ลายมือให้เราดูกันอย่างมากมาย แต่ทว่าหากเราย้อนดูกันจริง ๆ ตามประวัติศาสต์แล้วในสมัยก่อนนั้นลีก NBA ที่ผู้เล่นหลาย ๆ คนต่างใฝฝั่นกลับไม่มีพื้นให้กับเหล่าผู้เล่นจากยุโรปเลย ซึ่งมันไม่มีกฎไหนที่บอกเลยว่าห้ามผู้เล่นจากยุโรป หรือ ทวีปอื่น ๆ เข้ามาวาดลวดลายในเวที NBA แห่งนี้ แต่ทว่าแท้จริงที่ในอดีตนั้นไม่ค่อยมีผู้เล่นจากยุโรปเข้ามาอยู่ในลีก NBA นั่นก็เพราะว่าผู้เล่นจากทวีปนอกอเมริกานั้นยังไม่มีความแข็งแกร่งพอที่เข้ามาสอดแทรกในเวทีแห่งนี้ได้นั่นเอง ซึ่งหลาย ๆ คนน่าจะพอทราบดีว่าจริง ๆ แล้วทวีปยุโรปนั้นกีฬาที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่งของหลาย ๆ ประเทศนั่นก็คือกีฬาอย่างฟุตบอลนั่นเอง มันจึงทำให้ไม่แปลกใจเลยว่าส่วนใหญ่แล้วสังคมครอบครัวของพวกเขาเหล่านั้นถ้าจะเลือกเล่นกีฬาใดกีฬาหนึ่งพวกเขาก็มักจะเลือกกีฬาที่ได้รับความนิยมอย่างมากอยู่แล้ว จึงทำให้การพัฒนาของผู้เล่นจากยุโรปทางด้านบาสเกตบอลนั้นค่อนข้างที่จะน้อยกว่าทางด้านอเมริกาอยู่พอสมควร แต่ถึงแบบนั้นก็ใช้ว่าตัวของลีก NBA จะปล่อยให้มันเกิดความห่างกันขึ้น เพราะว่างทาง NBA เองก็ต้องการที่สร้างฐานการตลาดของตัวเองให้มันขยายใหญ่ขึ้น โดยในยุคของ เดวิด สเติร์น ยังคงดำรงตำแหน่งประธานลีก NBA เขาก็ได้เริ่มขยับฐานของ NBA เพื่อเข้าไปเฟ้นหาเหล่าผู้เล่นจากยุโรปมากขึ้น และจากการเข้าไปเว้นหาในเวทีบาสยุโรปนี้เองที่ทำให้ NBA ถึงกันตาลุกวาวเพราะว่าผู้เล่นจากยุโรปเองก็มีหลาย ๆ คนที่มีฝีมือดีพอที่เข้าสู่เวที NBA ของพวกเขาได้เช่นกัน โดยผู้ที่กรุยทางของผู้เล่นจากยุโรปในNBA […]
รอยสักของบรรดาเหล่านักบาส NBA กับที่มาของมัน
หากพูดถึงเรื่องของความสวยงามบนเรือนร่างแล้วละก็ อีกหนึ่งศิลปะที่ค่อนข้างจะเป็นที่นิยมอยู่มากพอสมควรเลยนั่นก็คือ สิ่งที่เรียกว่ารอยสักนั่นเอง ซึ่งแน่นอนว่าขนาดคนธรรมดา ๆ อย่างเราเองยังมีหลาย ๆ คนที่ชื่นชอบศิลปะประเภทนี้เลย ดังนั้นมันจึงไม่แปลกใจเลยว่า บรรดาเหล่านักกีฬาทั้งหลายเองก็มีคนที่ชื่นชอบในศิลปะของการสักเช่นเดียวกัน และหนึ่งในเวทีที่มีนักกีฬาสักเยอะแบบสุด ๆ ก็คงจะหนีไมพ้นเวทีกีฬาอย่างบาสเกตบอล NBA จึงทำให้ในวันเราจะขอพาทุก ๆ คนไปพบกับเรื่องราวและที่มาของรอยสักบรรดาเหล่านักบาส NBA กัน ซึ่งแต่ละรอยสักจะมีที่มาที่ไป เป็นอย่างไรบ้าง เอาเป็นว่าเราไปเริ่มต้นชมกันเลย สำหรับเวทีบาสลีกระดับอาชีพอย่าง NBA นั้นได้มีการเก็บสถิติหลาย ๆ อย่างไว้มากมาย และหนึ่งในสถิติเหล่านั้นก็คือ การยึดเหนี่ยวจิตใจของสิ่งที่ เรียกว่ารอยสัก โดยตามสถิติทีถูกบันทึกเอาไว้พบว่ามีผู้เล่นทั้งผิวขาว และ ผิวสักกันถึง 60 % แถมเท่านั้นยังไม่พอเพราะอิทธิพลนี้ยังลามไปถึงบรรดาเหล่าผู้เล่นจากต่างประเทศที่เดินทางเข้ามาเล่นในลีกนี้อีกด้วย โดยทีมที่มีผู้เล่นซึ่งมีรอยสักเยอะที่สุดนั่นก็คือทีมอย่าง คลีฟแลนด์ คาวาเลียร์ส โดยมีค่าเฉลี่ยนอยู่ที่ประมาณ 73% ส่วนทีมที่มีผู้เล่นมีรอยสักน้อยที่สุดนั่นก็คือทีมอย่าง ชิคาโก บูลส์ โดยมีค่าเฉลี่ยอยู่เพียงแค่ 27% เท่านั้น แต่สิ่งที่น่าตกใจเมื่อเห็นสถิตินี้นั่นก็คือ มันได้ทำให้รู้ว่าผู้เล่นแทบทุกคนใน NBA ต่างก็มีรอยสักแทบทั้งนั้นเลย ซึ่งแม้ว่าเรื่องของรอยสักในสมัยก่อนมักจะถูกกล่าวถึงในทางที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ทว่าในปัจจุบันเราก็ต้องยอมรับกันตรง ๆ ว่า […]
จอร์เเดน คิลกานอน เทพเจ้าแห่งการดังค์ผู้ได้รับข้อแลกเปลี่ยนจากพระเจ้า
หากพูดถึงเกม All Star แล้วละก็เราเชื่อว่าเหล่าแฟน ๆ หลายคนจะต้องจับตามองอย่างแน่นอน เนื่องจากการแข่งขันทุกปีนอกจากที่จะเป็นการรวมตัวกันของบรรดาเหล่าซุปเปอร์สตาร์ฝั่งตะวันตก และ ฝั่งตะวันออกเพื่อมาแข่งขันกันแล้ว ยังมีอีกหนึ่งการแข่งขันที่ถือว่าเป็นไฮไลท์สำคัญอย่าง สแลมดังค์ คอนเทสต์ ซึ่งการแข่งขันนี้จะเป็นการดวลดังค์ของบรรดาเหล่าซุปเปอร์สตาร์ในวงการ NBA แต่คุณเชื่อหรือไม่ว่าครั้งหนึ่งในการแข่งขันนี้ กลับมีชายที่ไม่ได้มีสังกัด และ ไม่ได้เป็นนักบาส NBA มาร่วมโชว์วาดลวดลายในการแข่งขันครั้งนี้ด้วย โดยเขาคนนั้นคือชายที่มีชื่อว่า จอร์เเดน คิลกานอน เรื่องราวของ จอร์เเดน คิลกานอน นั้นเริ่มต้นที่เมืองซัดบิวรี่ รัฐออนตาริโอ ประเทศแคนาดา ซึ่งเมืองนี้มีประชากรเพียงแค่ 160,000 คน เท่านั้น และเพราะความที่มีประชากรน้อยนี่เองที่มันได้สร้างความเหลิงให้กับเขาเนื่องจาก เขาได้สามารถที่จะกีฬาได้อย่างคล่องแคล่วทุกอย่างในสมัยไฮสคูลไม่ว่าจะเป็น บาสเกตบอล , เบสบอล หรือ วอลเล่ย์บอล แต่แล้วตัวเขาก็ได้พบกับจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญในชีวิต โดยตัวของ จอร์เเดน คิลกานอน ในอายุ 16 ได้มีโอกาสไปเที่ยวน้ำตกไนแองการ่า และระหว่างนั้นเขาได้พบว่ามีการเล่นบาส กลางแจ้ง เขาเลยขอไปร่วมแจมในการเล่นครั้งนี้ด้วย ซึ่งแป้นที่เขาเล่นมีขนาดเตี้ยกว่าปกติ แต่ทว่าเขากลับไม่สามารถที่จะทำท่าดังค์ได้เหมือนกับคนอื่นเขา ซึ่งจุดเปลี่ยนในครั้งนี้นี่เองแหละที่ทำให้ตัวหลังจบไฮสคูล จอร์เเดน คิลกานอน […]
ดรีมทีม สุดสะท้านโลกบาสเกตบอล
หากจะถามว่าประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องกีฬาอย่างบาสเกตบอลที่สุดคือประเทศไหน เราก็เชื่อเลยว่าหลาย ๆ คนน่าจะต้องพูดเป็นเสียงเดียวกับอย่างแน่นอนว่าประเทศ อเมริกา แต่แม้ว่าตัวของประเทศอเมริการจะมีนักบาสเก่งระดับโลกอยู่ในลีกพวกเขาอย่างมากมาย แต่กลับกลายเป็นว่าในกีฬาการแข่งขันระดับมนุษย์ชาติอย่างโอลิมปิกนั้น ประเทศสหรัฐอเมริกากลับไม่ยอมส่งผู้เล่นระดับโลกหรือที่หลาย ๆ คนเรียกว่า ดรีมทีม ลงสนาม และเพราะการไม่ส่งดรีมทีมของสหรัฐอเมริกานี้เองที่ทำให้สุดท้ายพวกเขานั้นเริ่มลุ้นเหรียญทองจากกีฬาประเภทนี้ในเวทีโอลิมปิกยากขึ้นเรื่อย ๆ และเพราะการที่สีหน้ามาโดยตลอดนี้เองที่ทำให้สุดท้ายแล้วในปี 1992 ทางอเมริกาก็ได้ทำการตัดสินใจแก้กฏให้บรรดาเหล่านักกีฬาอาชีพสามารถลงแข่งขันได้ ซึ่งการแก้กฎในครั้งนี้นี่เองที่ทำให้ ดรีมทีม แห่งประเทศอเมริกาได้ถือกำเนิดขึ้น ซึ่งเรื่องราวของการที่ทำให้เกิด ดรีมทีม ของอเมริกานั้นเราต้องขอย้อมความไปในปี 1988 ที่กรุงโซลประเทศเกาหลี ซึ่งตอนั้นประเทศอเมริกายังเป็นคงเป็นทีมตัวเต็งของการแข่งขันบาสในเวทีโอลิมปิกเหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง ซึ่งในตอนนั้นทางอเมริกานั้นจะไม่ได้ใช้บรรดาเหล่าผู้เล่นในลีกอาชีพเป็นแกนหลัก แต่พวกเขาจะใช้ผู้เล่นในระดับมหาวิทยาลัยลงเล่น ซึ่งแน่นอนว่าบรรดาเหล่าผู้เล่นระดับมหาวิทยาลัยก็มีฝีมือร้ายกว่าไม่แพ้กัน เพราะแต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่เป็นว่าที่สตาร์ดังแห่งวงการ NBA แทบทุกคน แม้วว่าทีมนั้นจะไม่ใช่ดรีมทีมของอเมริกาก็ตามแต่พวกเขาก็สามารฝ่าทะลุเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้สำเร็จ แต่ทว่าในการแข่งขันรอบชิงนั้นพวกเขาก็ต้องอกหกจากการแพ้โซเวียตซึ่งถือได้ว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจในยุคนั้นเลยทีเดียว ซึ่งการพลาดท่าในครั้งนั้นถือได้ว่าเป็นครั้งที่ 2 ต่อจากปี 1972 ที่เมืองมิวนิคที่อเมิรกาไม่สามารถคว้าเหรียญทองในครั้งนี้ได้ ด้วยความเสียหน้าในครั้งนี้นี่แหละที่ทำให้ทีมชาติอเมริกาหวังว่าโอลิมปิกครั้งหน้าพวกเขาจะพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง และดูเหมือนว่าสหพันธ์บาสเกตบอลนานาชาติ หรือ FIBA เองก็ได้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญนั่นก็คือการเปลี่ยนแปลงกฎให้ผู้เล่นระดับ NBA ลงได้ และเมื่อมีการยอมให้นักบาสเกตบอล NBA ลงได้นี่แหละมันเลยทำให้ ได้เกิด ดรีมทีมระดับตำนานของ NBA ขึ้นจนได้ และแน่นอนว่าเมื่อมันสามารถรวมเอานักกีฬาจาก NBA […]